Eternamente: Milanes

Zer dan kontua gero! Kanta batzuk unibersalak dira, eta betierekoak, modaz paseten ez diranetakoak. Eta horreri abeslariaren elegantzia, fintasuna eta jatortasuna gehitu ezkero, klasiko bihurtzen dira, kanta eta kantaria bera.

Polita da, sano, abeslariak zelan jasoten dauen ikusleen beroa eta txaloaldia besoak zabalean zabal, zelan ipinten dauen martxan (albo batera eta bestera garritik gorakoa mobiduz ez bada be) karka koadrila (eta hau maitasun osoagaz dinot, kontuz), zelan eskuagaz keinu zalo bat eginda danak ipinten dituan txaloka…

Maitasunari, politikeari, gizarteari… kantetan deutso, mistikotasunik barik, negarrik egin barik, aire kubatarrez askotan, alegro. Eta gero ikusleen erdiak esango dau ez dala poesia zalea…

Pablo, eternamente Pablo…