Begoñako Amari

BEGOÑA'KO AMARI

Bizkaiko estalpe urdiñez jantzia,
Begoña'ko izarra ta lora garbia,
argitu, gordetu zeruko bidean
euskotarren lurra, lur zoragarria.

Aingeruk Begoña'n, mendi maitetsuan,
eleiz bat zuretzat urrez egin eben.
Jauregi orretan Euskaldun garbiak
eskeintzen dituzte biotzak Amari.

Or dagon lurgaña estaltzen dabena
atxurdin guriak, euskotar semeak
iñoiz eztabe lur autsagaz zikindu,
ba igesten ditubez usok lez lokatzak.

Itxas-aldeko izar argi-legun ori,
igon illuntzean mendi tontorrera,
Bizkaiko lurrean bidazti galduai
argitzeko zeru aldeko bidea.

Negu gogorrean arrantzaleari
emon estalpea ortzia urdindurik,
eta zeure janzki euskotar alabak
eundukoaz egin aize-oial on bat.

Laster ur-ontziak lurra dakusaten,
ta gero bernutzik Begoña'n aldapa
igon daien itxas erdian negarrez
eskeñitako itza pozik betetzera.

Euskal amak zure jauregira seme
onak eskeintzera eroan oi dabez,
neu ere amatxok gaztea nintzala
zure magalpera ekarria naiz-ta.

Zu izango zara bai gure Bakalduna
urre-zigorrez gurutze deunagaz,
Zurekin betiko azkatasunera
jaioterriagaz eramango gaizuz.

Jainkoaren ama: gure mendietan
artalde zuriak ugaritu beti;
eta udabarrian zugatz tantaietan,
poza urretxindorrak abestu deiela.

Baserri aldetan ixuri alaia
soloetan emaitz ederrak azirik.
Semetxo danakin guraso laztanak
sukalde beroan batuizuz neguan.

Iñon muga barik gentz zoragarria
itxaso ta mendi-gañetan zabaldu,
uri andietan anai-maitasuna,
toki guztietan donokiko poza.

Nire neurtitzari zure Gizkarbia
goratzeko beti gogo goi-zalea
Ta jausi ditela jauregi ortatik
ondasun euria euskal-erritara.

Ezdiela iñoiz be lañoak eskutau
argi ori, Ama, eta gure errian,
biotzean zildu dan iturri ori
jario ditela danentzat azkenge.

Bizkaiko estalpe urdiñez jantzia,
Begoña'ko izarra ta lora garbia,
argitu, gordetu zeruko bidean
euskotarren lurra, lur zoragarria.