Txantajeak egiteko sasoi barriak teknologiari esker

Bigarren istoriotxoa antzerako zeozer da: Paris Hilton, Hilton hotelen jaubearen oinordekoa da neskeak 2001. urtean, sasoi hareetan bere nobioa zan Rick Salomonegaz izandako “maitasun topaketa” bat grabau eben (zelango gauzak egiten diran!). Gero, maitasuna amaitu zanean eta bikotea banandu zanean, mutilari dirutxoa egiteko aukera polita zala otu jakon, eta pentsau eta egin! Bideoa Kaliforniako produktora pornografiko bati saldu eutson. Bideoa sarean zabaldu zan eta Paris Hiltonek, haserretuta, webgunea salatu eban, epaitegietara eroan eta 25 miloi euroko diru mordotxoa eskatu bere intimidadea sarean ikusgai egoteagaitik. Baina epaitegian aurkeztutako salaketea atzera bota dau azken momentuan, eta inork ez daki zergaitik. Inglaterrako “The Sun” egunkariak arrazoi bitxiak emon ditu jokaera honetarako: antza danez, Paris Hiltonek epaitegi kanpoko akordio bat lortu dau produktoreagaz, bideotxoaren salmenten portzentaje bategaz geratzeko ideaiagaz, eta hor konpon beste dana!

Txantajerako beste modu berezi batzuk be egon dira: Inglaterrako poliziak azaldu dauan legez, Errusiatik igorritako korreo elektronikoen bidez enpresa handi bateko beharginei txantajea egiten deutsie. Korreo honeetan, dirua pagetan ez badabe (normalean 30 euro baino gitxiago) ordenadore personaletako banka elektronikoko kontuetan bai birusak eta bai umeen argazki pornografikoak istalauko jakezala esaten deutsie. Mehatxu honen aurrean, behargin batzuk pagau egin eben, eta gero isilik geratu ziran.

Txantajeak egiteko bide honeek barri usaina badaukie be, beste honek pelikula zaharretako istorioa emoten dau, Tony Leblanc aktore espainiarraren pelikuletako batetik ataratakoa edo. “Estanpitearen iruzurra” moduan ezagutzen dan iruzurra antxinekoa dala esan geinke. Badakizue, kokoloarena eginda “estanpitak” dekozelakoan, timatzaileak benetako diruaren truke paper mordo bat emoten deusku, eta guk, borondate onagaz (edo hobeto esanda, kokolo gizajoa timetako aukerea aprobetxatuz) “estanpiten” truke dirutxu bat emoten deutsagu.

Afrikako kontinentetik igorritako korreo elektronikoek (gehienak, Nigeria herrialdetik Inglaterrara bialdutakoak) negozio berezi bat proponiduten dabe. Bertako banketxe batetik diru “baltza” atarateko aukera ederra dekogula dinoskue, eta diru hori arazo burukratiko eta politikoegaitik ezin dala handik mogidu. Baina aurretiaz diru apur bat emonda, bai papelen kontua eta baita bertako politikarien boltsikoak berotzeko, ataratako diru baltzaren zatitxu bat geure eskuetara jausiko dala esaten deuskue. Diru errezaren usain gozoa hartuta, batek baino gehiagok istorioa sinistu dau, eta zelan ez, “negozioan” sartu dira. Gero pasau dana argi dago: euren diru barik geratu dira danak, eta hasikeran prometidu eutsien dirua ikusteko aukera gitxigaz ganera. London uriko poliziaren esanetan eta kalkuluetan, timatzaile nigeriarrek 300 miloi euro baino gehiago kendu deutsiez Inglaterrako biztanleei. Honen aurrean, inglesak koitaduak dirala edo eurak be lapurketearen zati baten atzetik dabilzala esango geunke. Batek daki.

Gotzon Plaza,
informatikoa